Een bevlogen toespraak van prinses Beatrix in september 1961 geeft de stoot tot de
oprichting van de Europese Werkgroep, een organisatie van
bright young people
die gestalte wil geven aan de Europese eenwording. In Brussel en Straatsburg wordt veel gepraat,
maar ‘Europa’ komt geen stap verder. De Europese eenheid wordt gevormd door gemeenschappelijke
problemen, niet door gemeenschappelijke idealen. Jongeren moeten het voortouw nemen en
de handen ineenslaan, ook letterlijk. Geďnspireerd door het Amerikaanse Peace Corps wil
de EWG jonge vrijwilligers naar onderontwikkelde landen uitzenden. ‘A Europe united to serve others’.
In 1963 maakt de EWG naam met de wederopbouw van Dousadj, een Iraans dorp dat door
een aardbeving is verwoest. Binnen een halfjaar wordt het dorp herbouwd, maar de maatschappelijke
weerklank in Nederland stelt teleur. Tot versterking van het ‘Europa-gevoel’ leidt de Dousadj-actie nauwelijks.
Vanaf 1964 is de doelstelling bescheidener.
De ambitie blijft echter branden: de EWG wil uitgroeien tot een Europees Peace Corps. De Werkgroep weet zich
echter geen plaats te verwerven tussen de bestaande hulpverleningsorganisaties.
De fondswerving blijft te zeer tot Nederland beperkt. In 1968 wordt besloten de EWG op te heffen.
De Europese crisis anno 2005 geeft dit boek een actueel accent.
>
Mijn toespraak bij de aanbieding van het boek
>
Tekst van het boek
>
Andere tijden 24 februari 2004
>
Recensies
>
Radio-interview
>
ND: ‘Koningin: inspiratie belangrijk’
>
ND: ‘Europa moest niet enkel een idee blijven’
> Engelse vertaling:
Young, inspired and committed